Δεν είναι η διαδικασία, είναι ο παρατηρητής, και συγκεκριμένα η προσδοκία του ως προς το αποτέλεσμα της παρατηρούμενης, αλλά και συγχρόνως επηρεαζόμενης από αυτόν διαδικασίας.
Η προσδοκία μας επηρεάζει το αποτέλεσμα. Αυτό που προσδοκάμε επηρεάζει αυτό που παρατηρούμε, και έτσι τείνει να δημιουργεί το αποτέλεσμα που προσδοκάμε!
Ο επηρεασμός είναι ενεργειακός και πολύ λεπτοφυείς. Όσο πιο αχαμνή είναι η ενέργεια τόσο μικρότερος και ο επηρεασμός. Όσο εντονότερη, τόσο εντονότερος και ο επηρεασμός στις διάφορες παραμέτρους που συντελούν και διαμορφώνουν το τελικό αποτέλεσμα. Όπως έχει αποδείξει η κβαντική φυσική ο επηρεασμός είναι καθοριστικός σε υποατομικά σωματίδια. Στον υλικό κόσμο, δεν μπορούμε να προσδοκάμε ότι θα ρίξουμε ένα ποτήρι και ότι αυτό δεν θα σπάσει. Γιατί η πεποίθηση ότι θα σπάσει είναι τόσο δυνατή που δεν μπορεί να ξεπεραστεί εύκολα. Όμως δεν είμαι σίγουρος εάν, σε ένα πολύ φτασμένο επίπεδο, κάτι τέτοιο είναι όντως αδύνατο. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν έμφυτη την ικανότητα της τηλεκίνησης όπως υπάρχουν και άλλοι που την απέκτησαν έπειτα από εξάσκηση.
Αν μια διαδικασία έχει έναν παρατηρητή, τότε αυτή επηρεάζεται μόνο από αυτόν. Εάν έχει παραπάνω, τότε επηρεάζεται από όλους συλλογικά και σε αναλογία του πόση ενέργεια βάζει σε αυτό ο κάθε εμπλεκόμενος. Δεν θα συμβεί αυτό που προσδοκά ο ένας, αλλά, η δική του προσδοκία και ή ένταση αυτής, θα συνυπολογιστεί με τις προσδοκίες των άλλων!
Είναι όπως στο excell για όσους γνωρίζουν, όπου μέσα σε ένα κελί, μπορούμε να δημιουργήσουμε μια συνάρτηση, μια παράμετρος της οποίας προκύπτει, από το αποτέλεσμα της ίδια της συνάρτησης. Σε αυτήν την περίπτωση το excell σου βγάζει το εξής σφάλμα: «έλεγχος κυκλικής αναφοράς»! Αυτό διορθώνετε εάν του πεις ότι δεν πρόκειται για σφάλμα και ότι θέλω όντως να κάνεις αυτόν τον υπολογισμό. Επιβεβαιώνει δηλαδή εάν πρόκειται για σφάλμα ή όχι. Επιβεβαιώνει την πρόθεσή μας να έχουμε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο αποτέλεσμα αφού αλλάζοντας το αποτέλεσμα αλλάζει και η παράμετρος εντός της συνάρτησης και άρα το αποτέλεσμα θα είναι συνεχώς μεταβαλλόμενο.
Σε εμάς συμβαίνει ακριβώς το ίδιο! Μόνο που εμείς λειτουργούμε έτσι από τεκμήριο. Είμαστε φτιαγμένοι να λειτουργούμε έτσι χωρίς να πρόκειται για σφάλμα αλλά για φυσιολογική λειτουργία. Αυτό δηλαδή που περιμένουμε να συμβεί (το αποτέλεσμα), επηρεάζει την συνάρτηση (τον μηχανισμό μέσα μας) που δημιουργεί το τελικό αποτέλεσμα.
Η προσδοκία μας επηρεάζει το αποτέλεσμα. Αυτό που προσδοκάμε επηρεάζει αυτό που παρατηρούμε, και έτσι τείνει να δημιουργεί το αποτέλεσμα που προσδοκάμε!
Ο επηρεασμός είναι ενεργειακός και πολύ λεπτοφυείς. Όσο πιο αχαμνή είναι η ενέργεια τόσο μικρότερος και ο επηρεασμός. Όσο εντονότερη, τόσο εντονότερος και ο επηρεασμός στις διάφορες παραμέτρους που συντελούν και διαμορφώνουν το τελικό αποτέλεσμα. Όπως έχει αποδείξει η κβαντική φυσική ο επηρεασμός είναι καθοριστικός σε υποατομικά σωματίδια. Στον υλικό κόσμο, δεν μπορούμε να προσδοκάμε ότι θα ρίξουμε ένα ποτήρι και ότι αυτό δεν θα σπάσει. Γιατί η πεποίθηση ότι θα σπάσει είναι τόσο δυνατή που δεν μπορεί να ξεπεραστεί εύκολα. Όμως δεν είμαι σίγουρος εάν, σε ένα πολύ φτασμένο επίπεδο, κάτι τέτοιο είναι όντως αδύνατο. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν έμφυτη την ικανότητα της τηλεκίνησης όπως υπάρχουν και άλλοι που την απέκτησαν έπειτα από εξάσκηση.
Αν μια διαδικασία έχει έναν παρατηρητή, τότε αυτή επηρεάζεται μόνο από αυτόν. Εάν έχει παραπάνω, τότε επηρεάζεται από όλους συλλογικά και σε αναλογία του πόση ενέργεια βάζει σε αυτό ο κάθε εμπλεκόμενος. Δεν θα συμβεί αυτό που προσδοκά ο ένας, αλλά, η δική του προσδοκία και ή ένταση αυτής, θα συνυπολογιστεί με τις προσδοκίες των άλλων!
Είναι όπως στο excell για όσους γνωρίζουν, όπου μέσα σε ένα κελί, μπορούμε να δημιουργήσουμε μια συνάρτηση, μια παράμετρος της οποίας προκύπτει, από το αποτέλεσμα της ίδια της συνάρτησης. Σε αυτήν την περίπτωση το excell σου βγάζει το εξής σφάλμα: «έλεγχος κυκλικής αναφοράς»! Αυτό διορθώνετε εάν του πεις ότι δεν πρόκειται για σφάλμα και ότι θέλω όντως να κάνεις αυτόν τον υπολογισμό. Επιβεβαιώνει δηλαδή εάν πρόκειται για σφάλμα ή όχι. Επιβεβαιώνει την πρόθεσή μας να έχουμε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο αποτέλεσμα αφού αλλάζοντας το αποτέλεσμα αλλάζει και η παράμετρος εντός της συνάρτησης και άρα το αποτέλεσμα θα είναι συνεχώς μεταβαλλόμενο.
Αυτό δεν συμβαίνει μόνο όποτε θέλουμε. Συμβαίνει είτε το θέλουμε είτε όχι. Είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι. Η αλλαγή φάσης έρχεται, όταν συνειδητοποιήσουμε αυτόν τον μηχανισμό, και όταν αρχίσουμε να τον βάζουμε να λειτουργεί συνειδητά και προς το συμφέρον μας.
Κατανοώντας ότι το αποτέλεσμα που επιθυμούμε επηρεάζει το ίδιο το αποτέλεσμα, αφού αυτό που επιθυμούμε επηρεάζει προηγουμένως τις επιμέρους συνθήκες που το διαμορφώνουν, τότε δεν γίνεται να μην καταλάβουμε ότι είμαστε εμείς που το δημιουργούμε. Η ευθύνη μας λοιπόν δεν είναι απλά μεγάλη αλλά είναι καθοριστική. Ισχύει το ίδιο σε μικρή κλίμακα, στην προσωπική μας σχέση με το περιβάλλον μας και τους γύρο μας, όπως ισχύει το ίδιο και σε μεγαλύτερη κλίμακα. Σε μεγαλύτερη κλίμακα δεν παίζουμε μόνοι μας. Είναι και οι άλλοι! Την πραγματικότητα μας σε μεγάλη κλίμακα, βλέπε κοινωνία/ανθρωπότητα, δεν την διαμορφώνουμε μόνοι μας. Η γνώση αυτή δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους στο ότι δεν είμαστε στην πραγματικότητα μονάδες. Είμαστε όλοι μαζί, γιατί όλοι μαζί διαμορφώνουμε αυτό που βλέπουμε, αλλά και στην κατανόηση ότι είναι ομαδικό παιχνίδι, και ο κάθε παίκτης πρέπει να τυγχάνει της προσοχής μας όπως και εμείς της δικής του, γιατί ο τελικός σκοπός είναι κοινός!
Αυτό εμείς δεν το γνωρίζουμε ή διαφορετικά, το γνωρίζουμε λίγοι! Την ώρα που εμείς δεν το γνωρίζουμε, το γνωρίζουν κάποιοι άλλοι! Είναι πολύ εύκολο κάποιος που σπέρνει τον φόβο να επηρεάσει το αποτέλεσμα, γιατί όταν πιστέψουμε στον φόβο, και ειδικά όταν τον πιστέψουμε πολλοί, τότε ίσως το αποτέλεσμα να μην εξυπηρετεί εμάς αλλά εκείνον που κατάφερε να μας φοβίσει! Κάποιος που φοβάται το μυαλό του πηγαίνει στο χειρότερο σενάριο. Και το χειρότερο σενάριο για εμάς ίσως να είναι το καλύτερο σενάριο για αυτόν που σκόπιμα δημιούργησε τον φόβο αρχικά.
Δεν μπορούμε λοιπόν να το αφήνουμε στην τύχη του αυτό. Ο κάθε ένας από εμάς, έχει μερίδιο ευθύνης για αυτό που συμβαίνει τώρα, και ο κάθε «άλλος» διαχρονικά σε ότι συνέβαινε στην Ιστορία.
Ας σκεφτούμε λοιπόν: Ποιος μας φοβίζει; Γιατί μας φοβίζει; Τι θέλει να καταφέρει; Ποιος θα επωφεληθεί από το αποτέλεσμα που θα δημιουργήσει ο φόβος; Ποιος επωφελείται από την προτεινόμενη λύση; Ποιος έχει την λύση ήδη; Μήπως η λύση που ήθελαν κάποιοι, δημιούργησε το πρόβλημα εξ αρχής, ακριβώς για να οδηγήσει σε αυτήν την λύση; Μήπως η λύση ήταν ήδη έτοιμη πριν το ίδιο το πρόβλημα εμφανιστεί; Και γιατί, εάν μπορεί να είναι και έτσι, να μην θεωρούμε πιθανόν να είναι και έτσι, από την στιγμή που μπορεί και να είναι;;;
Κατανοώντας ότι το αποτέλεσμα που επιθυμούμε επηρεάζει το ίδιο το αποτέλεσμα, αφού αυτό που επιθυμούμε επηρεάζει προηγουμένως τις επιμέρους συνθήκες που το διαμορφώνουν, τότε δεν γίνεται να μην καταλάβουμε ότι είμαστε εμείς που το δημιουργούμε. Η ευθύνη μας λοιπόν δεν είναι απλά μεγάλη αλλά είναι καθοριστική. Ισχύει το ίδιο σε μικρή κλίμακα, στην προσωπική μας σχέση με το περιβάλλον μας και τους γύρο μας, όπως ισχύει το ίδιο και σε μεγαλύτερη κλίμακα. Σε μεγαλύτερη κλίμακα δεν παίζουμε μόνοι μας. Είναι και οι άλλοι! Την πραγματικότητα μας σε μεγάλη κλίμακα, βλέπε κοινωνία/ανθρωπότητα, δεν την διαμορφώνουμε μόνοι μας. Η γνώση αυτή δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους στο ότι δεν είμαστε στην πραγματικότητα μονάδες. Είμαστε όλοι μαζί, γιατί όλοι μαζί διαμορφώνουμε αυτό που βλέπουμε, αλλά και στην κατανόηση ότι είναι ομαδικό παιχνίδι, και ο κάθε παίκτης πρέπει να τυγχάνει της προσοχής μας όπως και εμείς της δικής του, γιατί ο τελικός σκοπός είναι κοινός!
Αυτό εμείς δεν το γνωρίζουμε ή διαφορετικά, το γνωρίζουμε λίγοι! Την ώρα που εμείς δεν το γνωρίζουμε, το γνωρίζουν κάποιοι άλλοι! Είναι πολύ εύκολο κάποιος που σπέρνει τον φόβο να επηρεάσει το αποτέλεσμα, γιατί όταν πιστέψουμε στον φόβο, και ειδικά όταν τον πιστέψουμε πολλοί, τότε ίσως το αποτέλεσμα να μην εξυπηρετεί εμάς αλλά εκείνον που κατάφερε να μας φοβίσει! Κάποιος που φοβάται το μυαλό του πηγαίνει στο χειρότερο σενάριο. Και το χειρότερο σενάριο για εμάς ίσως να είναι το καλύτερο σενάριο για αυτόν που σκόπιμα δημιούργησε τον φόβο αρχικά.
Δεν μπορούμε λοιπόν να το αφήνουμε στην τύχη του αυτό. Ο κάθε ένας από εμάς, έχει μερίδιο ευθύνης για αυτό που συμβαίνει τώρα, και ο κάθε «άλλος» διαχρονικά σε ότι συνέβαινε στην Ιστορία.
Ας σκεφτούμε λοιπόν: Ποιος μας φοβίζει; Γιατί μας φοβίζει; Τι θέλει να καταφέρει; Ποιος θα επωφεληθεί από το αποτέλεσμα που θα δημιουργήσει ο φόβος; Ποιος επωφελείται από την προτεινόμενη λύση; Ποιος έχει την λύση ήδη; Μήπως η λύση που ήθελαν κάποιοι, δημιούργησε το πρόβλημα εξ αρχής, ακριβώς για να οδηγήσει σε αυτήν την λύση; Μήπως η λύση ήταν ήδη έτοιμη πριν το ίδιο το πρόβλημα εμφανιστεί; Και γιατί, εάν μπορεί να είναι και έτσι, να μην θεωρούμε πιθανόν να είναι και έτσι, από την στιγμή που μπορεί και να είναι;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου