Οι άλλοι βλέπουν αυτό που προσπαθούμε να κρύψουμε

Οι στιγμές που φαίνεται στους άλλους ολόκληρο αυτό που είμαστε, η πραγματική μας εικόνα όπως ακριβώς είναι, είναι όταν και εμείς οι ίδιοι την έχουμε ξεχάσει.  Όταν δεν θυμόμαστε και δεν προσπαθούμε να συντηρήσουμε την εικόνα του εαυτού που έχουμε κατασκευάσει.  

Όταν θυμόμαστε την κατασκευασμένη εικόνα μας του εαυτού μας, του ποιοι είμαστε, και προσπαθούμε να την συντηρήσουμε και να φερθούμε σύμφωνα με αυτήν - μια εικόνα που είναι απείρως μικρότερη από αυτό είμαστε στην πραγματικότητα - τότε συμπεριφερόμαστε σαν κάτι μικρότερο από αυτό που είμαστε και αυτό είναι που εκπέμπεται προς τα έξω.  

Στους άλλους δηλαδή φαίνεται αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε.  Η προσπάθεια δηλαδή να συντηρήσουμε μια στρεβλή εικόνα του εαυτού, γιατί πάντα οι άλλοι βλέπουν αυτό που δεν μπορούμε να δούμε εμείς.  Όταν όμως είμαστε αυτό που είμαστε, και αυτό συμβαίνει όταν δεν υπάρχει καμία προσπάθεια να συμπεριφερθούμε με κανέναν προκαθορισμένο τρόπο, τότε είναι που φαίνεται αυτό που είμαστε έτσι όπως είναι, γιατί λείπει το μυαλό, το οποίο προσπαθεί να ελέγξει αυτό που φαίνεται προς τα έξω, και έτσι, αφού τίποτα δεν ελέγχει αυτό που φαίνεται προς τα έξω, αυτό που φαίνεται είναι αυτό που πραγματικά είναι.  Και αυτό, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, γίνεται αντιληπτό από τους άλλους.  

Οι άλλοι βλέπουν, και δεν έχουμε παρά να δούμε ότι και εμείς το κάνουμε όταν βλέπουμε τους άλλους.  Βλέπουμε ποιοι είναι ο γνήσιος εαυτός τους και ποιοι όχι.  Όλοι θέλουν την αγάπη μας φυσικά, αλλά ακόμα και αυτή δεν πρέπει να δίνεται με τρόπο που να επιβαιβεώνει την πράξη τους αυτή εφόσον γίνεται αντιλυπτή από εμάς, αλλά να δίνεται σε αυτό που πραγματικά είναι και όχι στην στρεβλή είκονα του εαυτού τους που παρουσιάζουν.  

Η αγάπη στους γνήσιους εαυτούς δεν την δίνεις τσάμπα και γιαυτό δεν φοβάσαι να την δώσεις.  Ο γνήσιος άνθρωπος θα σου την δώσει πίσω γιατί είναι ο γνήσιος εαυτός του που την έλαβε.  Στην αντίθετη περίπτωση, η πλαστή εικόνα δεν είναι σε θέση να δώσει καμία αγάπη πίσω, γιατί ακριβώς δεν είναι αληθινή και από κάτι που δεν είναι αληθινό δεν μπορείς να λάβεις κάτι που είναι, δεν μπορεί να λάβεις κάτι, που θα αναγκάσει την πλαστή εικόνα να γίνει αληθινή με το ζόρι.  

Όταν δεν είμαστε ο γνήσιος εαυτός μας υποφέρουμε, γιατί αυτά τα δύο - ο γνήσιος και ο εικονικός εαυτός - έρχονται σε σύγκρουση πολύ συχνά και για να μην συμβαίνει αυτό πέρνουμε την απόφαση να αγνοούμε τον αληθινό, και συμπεριφερόμαστε σαν αυτός να μην υπάρχει.  

Στο τέλος τέλος όμως, ένας θα νικήσει.  Όποιος όμως νικήσει, αυτομάτως σημαίνει ότι έχει χάσει ό άλλος, και η ερώτηση είναι, ποιος εαυτός είναι που θέλουμε να χάσει;