Η "πίστη" δημιουργεί πραγματικότητα

Η πραγματικότητα δεν είναι εντελώς πραγματική.  Είναι μόνο τόσο πραγματική όσο εμείς πιστεύουμε ότι είναι, και αλλάζει, όταν η άποψή μας έχει επίσης αλλάξει. 

Δεν δημιουργεί η πραγματικότητα την «πίστη» αλλά η «πίστη» την πραγματικότητα.  Για να μην μπερδευτούμε εδώ, δεν εννοούμε εδώ την θρησκευτική πίστη.  Αυτή είναι άλλη και έχει την δική της αξία.  Αυτή η πίστη βασίζεται σε γεγονότα.  Δηλαδή είναι τα γεγονότα που μας πείθουν ότι κάτι γίνεται και έτσι, βασιζόμενοι σε γεγονότα, πιστεύουμε.  Θεωρούμε ότι αφού έγινε αυτό, μάλλον κάτι συμβαίνει (;) και έτσι αναγκαζόμαστε να πιστεύουμε επειδή δεν έχουμε άλλη εξήγηση.  Αυτή είναι η θρησκευτική πίστη. 

Εδώ όμως εννοούμε την πίστη με την έννοια της πεποίθησης, της προσδοκίας, του τι ακριβώς νομίζουμε ότι συμβαίνει, της δημιουργικής σκέψης.  Όχι το αποτύπωμα του εξωτερικού κόσμου μέσα μας αλλά την προβολή του μέσα μας στον εξωτερικό κόσμο. 

Μπορούμε να δημιουργήσουμε "πίστη" από την πραγματικότητα που βιώνουμε αλλά μπορούμε και να δημιουργήσουμε πραγματικότητα από αυτό που πιστεύουμε.  Αυτό που πιστεύουμε, που νομίζουμε δηλαδή, είναι ο πυρήνας της δημιουργίας.  Δεν είναι η πραγματικότητα που δημιουργεί την πίστη αλλά το αντίστροφο.  

Εάν η πραγματικότητα δημιουργεί πίστη αυτό συμβαίνει γιατί μας κάνει να νομίζουμε και έτσι πιστεύουμε.  Πάλι η πίστη λοιπόν είναι που δημιουργεί πραγματικότητα.  Δηλαδή είναι τα γεγονότα που μας κάνουν να πιστεύουμε σε κάτι, και μετά δημιουργούμε πραγματικότητα επειδή έχουμε φτάσει να το πιστεύουμε.  Όμως το πρώτο κομμάτι, του ότι δηλαδή πρέπει να υπάρχει γεγονός πρώτα δεν είναι απαραίτητο. 

Αυτό το γνωρίζουν καλά όλες οι αδελφότητες, τα ιερατεία και τα υψηλά κέντρα εξουσίας αιώνες τώρα.  Τίποτα δεν μπορούν να κάνουν (εξαιρούνται εδώ τα βίαια γεγονότα) εάν πρώτα δεν έχουν κάνει τον κόσμο να έχει πιστέψει το αφήγημά τους.  Να πιστεύει δηλαδή σε μια κατασκευασμένη πραγματικότητα.

Εάν δεν έχουν κάνει τον κόσμο να πιστεύει σε ένα αφήγημα ως αληθινό τότε αυτό δεν μπορεί να δημιουργηθεί, και άρα να υπάρξει, παρά μόνο ως ότου αρκετοί να το πιστέψουν, ακριβώς γιατί είναι η πίστη που το δημιουργεί. 

Όμως αυτό που πιστεύουμε δεν χρειάζεται να είναι κάτι λογικό, δεν χρειάζεται να απορρέει από κάποια «πραγματικότητα», κάτι που να είναι μια λογική συνέπεια δεδομένων ή άλλων γεγονότων που έχουν συμβεί.  Δεν είναι αναγκαίο να υπάρχει κάτι πρώτα για να πιστέψουμε ότι υπάρχει, αλλά μπορούμε να δημιουργήσουμε εμείς οποιαδήποτε πραγματικότητα θέλουμε μέσα στον νου μας, χωρίς να υπάρχει πουθενά αλλού πριν, και να την κάνουμε να υπάρχει για εμάς, να της δώσουμε ζωή. 

Υπάρχει έτσι, και γίνεται πραγματική επειδή την πιστεύουμε, και την πιστεύουμε γιατί ακριβώς θέλουμε να υπάρχει στην ζωή μας.   

Εάν τώρα ψάχνουμε έναν λόγο, γιατί να πιστέψουμε κάτι που δεν υπάρχει, είναι αρκετό να κατανοήσουμε το ότι, χωρίς να το πιστέψουμε, «αυτό» δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά και η κατανόηση ότι, οτιδήποτε πιστεύουμε, δύναται να υπάρχει, ανάλογα με την δύναμη με την οποία το πιστεύουμε.  Εδώ πρέπει επίσης να κατανοήσουμε ότι, εάν κάτι δεν εξυπηρετεί, αυτό είναι η αμφιβολία.  Εάν καταφέρουμε να πιστεύουμε χωρίς να αμφιβάλουμε τότε αυτό που πιστεύουμε δεν έχει παρά να συμβεί, στην δική μας πραγματικότητα εάν αφορά μόνο εμάς, στην ομαδική, εάν αφορά μια ομάδα, ή στην συλλογική, εάν μας αφορά όλους.

Λειτουργεί σε μικρή, σε μεγάλη και σε μεγαλύτερη κλίμακα.  Λειτουργεί σε ατομικό, σε ομαδικό και σε συλλογικό επίπεδο, και είναι κάτι που συμβαίνει από πάντα. 

Αρχίζουμε να το καταλαβαίνουμε αυτό σιγά σιγά και βρισκόμαστε σε μια μάχη αυτή την στιγμή γιατί το σύστημα, οι αδελφότητες και τα ιερατεία, παλεύουν αυτή η κατανόηση να έρθει όσο γίνεται αργότερα ή δυνατόν και καθόλου.  Γιατί εάν γίνει κατανοητό σε μεγάλη ομάδα ατόμων (κρίσιμη μάζα) το σύστημα που εκεί στηρίζεται για να υπάρχει, θα πρέπει να πεθάνει, και εάν πεθάνει θα πεθάνει μαζί με τους εμπνευστές του. 

Πάντα όμως όταν κάτι παλιό παθαίνει, κάτι νέο γεννιέται!!!